Kao kod svih bolesti, dijagnostika zatajivanja srca počinje uzimanjem anamneze. Tako je primjerice preciznim ispitivanjem moguće ustanoviti preboljelu infekciju koja se može povezati s upalom srčanog mišića i posljedičnom kardiomiopatijom. Pregled bolesnika može otkriti radi li se više o zatajenju lijeve ili desne strane srca, ili obje; također je moguće postaviti sumnju na bolest zalistaka ili neki metabolički poremećaj.
Standardne pretrage uključuju laboratorijske nalaze, EKG, rentgen srca i pluća. Središnje mjesto u dijagnostici zatajivanja srca zauzima ultrazvuk srca. To je pretraga kojom je moguće opisati niz važnih srčanih funkcija, u prvom redu tzv. istisnu, ejekcijsku frakciju (eng. ejection fraction, EF), rad zalistaka, debljinu stijenki, veličinu srčanih šupljina itd. EF je vrlo važna mjera koja opisuje koliko dobro ili loše srce crpi krv, a služi i u praćenju razvoja i/ili liječenja zatajivanja srca. Normalna vrijednost EF iznosi 55-75%, teško oštećenje srčane funkcije obično znači EF od ispod 30-35%. Iznimno, može doći do zatajenja srca i kod uredne EF, kada je srčani mišić izrazito zadebljan i ne može se normalno raširiti i primiti svu krv koju potom treba istisnuti.
Po potrebi se mogu izvesti i dopunske pretrage, poput kateterizacije srca ili uzimanja uzorka srčanog mišića (biopsija).
Mnoge su studije pokazale da pretilost uzrokuje patogenezu zatajenja srca (HF). Povišene cirkulirajuće razine angiopoetinu sličnog proteina 2 (ANGPTL2) primijećene u bolesnika sa zatajivanjem srca ukazuju na potencijalne veze između povišenih razina ANGPTL2, metaboličkih poremećaja i upale.
16.01.2025. 11:5716.01.2025. 11:37
| Cardiovascular Innovations and Applications | Mr. sc. Dean Delić, dr. med.
Upala je ključni čimbenik u razvoju zatajenja srca, a njezina uloga u patogenezi zatajenja srca opsežno je proučavana. Upala je povezana s povišenim rizikom od srčane insuficijencije i nepovoljnom prognozom. Ciljanje na srčanu upalu predloženo je kao obećavajuća strategija liječenja zatajenja srca.
